Venerabili et Sanctissimo patri Summo Pontifice, Ego Caloiohannes Imperator Bulgarorum et Blachorum, gaudium et salutem mando tibi. Notum facimus Sanctitati vestre, quod nos accepimus vestras sacrosanctas litteras, quas nobis portavit religiosus Archipresbiter Brundusius, et nos reputavimus eas caras super omne aurum et quemlibet lapidem pretiosum. Unde multas egimus gratias Omnipotenti Deo, qui visitavit nos servos suos indignos secundum suum ineffabilem bonitatem, et respexit humilitatem nostram, et reduxit nos ad memoriam sanguinis et patrie nostre, a qua descendimus. Et nunc, sancte pater, tamquam bonus pastor et caput omnium fidelium Christianorum filios Sancte Catholice et Apostolice Sedis congregare volens in unum, requisisti nos remotos filios secundum corpus. Et quamvis fratres mei beate memorie iamdudum (nuncios) voluerint mittere Sanctitati vestre, non tamen ad vos pervenire propter multos nostros contrarios, potuerunt: et nos similiter probantes semel, secundo et tertio ad vos dirigere, deducere non potuimus, quod optabamus in fructum. Et nunc videntes, quod Sanctitas vestra dignata est mittere Imperio nostro tamquam proprii et dilectissimi filii, sicut amantissimo et desideratissimo patri mittimus misericordie vestre religiosum electum Brandizuberensem, fidelem nostrum presbiterum Blasium, una cum fideli nuncio vestro Archipresbitero Brundusino, referentes vobis ex parte nostra gratiarum actiones, et amicitiam et servitium sicut patri spirituali et Summo Pontifici. Sanctissime pater, significastis nobis per sacras litteras vestras, quod nos significaremus vobis, quid ab Ecclesia Romana petamus. Hoc autem petit Imperium nostrum ab Apostolica Sede, ut nos simus in Ecclesia Romana, sicut matris filialitate firmati. In primis petimus ab Ecclesia Romana, matre nostra, coronam et honorem tamquam dilectus filius, secundum quod Imperatores nostri veteres habuerunt. Unus fuit Petrus, alius fuit Samuel et alii, qui eos Imperio precesserunt, sicut in libris nostris invenimus esse scriptum. Nunc autem, si placitum est Sanctitati vestre nobis istud implere, quicquid Imperio nostro duxeritis iniungendum, illud ad honorem Dei et Ecclesie Romane complebitur. Nec mire mini, quod nuncius vester cito non rediit, quia nos suspicati fuimus aliquid contra eum, quia multi venerunt in Imperium nostrum nos decipere cogitantes, sed nos ab omnibus bene nobis novimus precavere; sed nos pro eo testimonium recepimus Pretaxtati, et ei acquievimus. Verum si placet vobis, sanctissime pater, mittite nobis magnos nuncios, de quibus nobis per vestras litteras intimastis, et istum destinate cum eis, et tunc certificabimus de prima missione pariter et secunda. Det vobis Dominus multos annos.

(Migne, Innocentii III. Summi Pontificis Opera I. köt. 1112. l.; Theiner, Vetera Monumenta Slavorum Meridionalium. A levél eredetileg bolgár nyelven volt írva, melyből görögre, és ebből latinra fordíttatott. Fejér annak csak kivonatát adta Cod. Dipl. VII. köt. 5. r. 165. l.)